Rosebud of youth, γράφει η Λυδία Ψαραδέλλη

Το 2004, ήταν η χειρότερη χρονιά της εξηντάχρονης ζωής του αστυνόμου ΤΚ. Τρεις σφαίρες καρφώθηκαν στον μηρό του, κατά την διάρκεια καταδίωξης, αφήνοντας τα υπολείμματά τους βαθιά στα κόκκαλά του και –γαμώτο, πονάνε φρικτά! Από κει και πέρα η χρονιά πήγε κατά διαόλου: οι υποθέσεις του μοιράστηκαν σε άσχετους από δω και από κει, υπονομεύοντας την όποια εξέλιξη εκείνων ή δική του. Μετά από δύο χειρουργεία, πολλές ώρες φυσιοθεραπείας με ένα φρικιό «παιδαρέλι» με τρία σκουλαρίκια στο αυτί και μαύρο μολύβι στα μάτια –νεαρός κατά τα άλλα- επέστρεψε με όλες τις τιμές στο τμήμα του. Παγιδευμένος μέσα στο γραφείο, ανίκανος να κινηθεί πέρα από τα όρια, περίμενε να κυλήσουν τα λεπτά βασανιστικά και τότε έγινε το μεγάλο μπαμ: τρεις δολοφονίες με κοινά στοιχεία, διαδέχτηκαν η μια την άλλη, και ενεργοποίησαν το τμήμα που για πρώτη φορά στα χρονικά είχε τον δικό του κατά συρροή δολοφόνο. Στόχοι του όμορφες νεαρές φοιτήτριες του Πανεπιστημίου του Κέρλινγκ, μερικά χιλιόμετρα μακριά από το τμήμα («μέσα στην μύτη μας»), ξανθιές («σαν πανέμορφοι άγγελοι»), άριστες φοιτήτριες («δεν τις πήδαγαν») και όλες έμεναν στην δυτική μεριά της πόλης («μπουρδέλο κατάσταση»). Τα κοινά στοιχεία των υποθέσεων δεν τελείωναν εκεί: οι κοπέλες απήχθησαν ένα βροχερό βράδυ, μετά την μελέτη τους στην βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου. Δυο μέρες κράτησε η αναζήτησή τους μέχρι που το πτώμα της κάθε μιας τους βρέθηκε περιποιημένο τοποθετημένο ευλαβικά στον δημόσιο χώρο μπροστά την κεντρική πύλη του κτιρίου. Ξαπλωμένες στο μαρμάρινο τραπέζι της σχολής που μετά την δεύτερη δολοφονία ονομάστηκε από τους φοιτητές «ο βωμός», ντυμένες με απλά λευκά φορέματα («ίδια αγορασμένα μαζικά;»), με λευκά λουλούδια («της αγνότητας») ανάμεσα στα δεμένα χέρια τους και στα πόδια τους μαύρες τουλίπες («το δικό του ¨αντίο¨ δείγμα του πένθους του»), περιποιημένες σαν νυφούλες πριν το μυστήριο της ένωσής με τον άντρα της ζωής τους. Πόσο φρικτή εικόνα ήταν αυτή παρά το αγνό των κοριτσιών! Γιατί, ναι, εκείνες παρέμειναν αγνές στο κορμί ακόμα και μετά την άγρια δολοφονία τους. Όταν βρήκαν την πρώτη κοπέλα –μέσα στην φθινοπωρινή υγρασία της 13ης Οκτωβρίου- όλοι δίστασαν πιστεύοντας ότι είναι μέρος ενός μεγάλου θεατρικού δρώμενου που λάμβανε μέρος εκεί που ξεκίναγαν τα σκαλοπάτια προς την γνώση. Διστακτικά οι πρώτοι φοιτητές πλησίασαν το κορμί που ανέδυε μυρωδιές γιασεμιού ανάμεικτες με μούχλα και σαπίλα. Ένας από αυτούς ανακάλυψε το γράμμα που ήταν προσεκτικά τοποθετημένο στην μπροστινή τσέπη του φορέματός της. Πολλοί διαφώνησαν με την κίνησή του να πειράξει καν το νεαρό κορίτσι που φάνταζε απρόσιτο από πολλές απόψεις. Εκείνος όμως με το θράσος της ηλικίας το τόλμησε και σύντομα έβγαζε το κιτρινωπό περιεχόμενο του φακέλου. Ένα χαρτί κύλησε στα χέρια του νεαρού που δεν έκανε τίποτα παραπάνω από το να στέκει ακίνητος να το κοιτά σε πείσμα των απαιτήσεων των υπολοίπων να διαβάσει φωναχτά το περιεχόμενό του. Το βλέμμα του ταξίδεψε αμέτρητες φορές ανάμεσα στις λέξεις που ήταν τοποθετημένες εκεί αλλά όλο είχε την αίσθηση ότι εκείνες χόρευαν και όλο του ξεγλιστρούσαν.

Oh rosebud of youth
have you not been
loved yet?

My sweet one so
innocent and pure

have you not felt
the lure?
your day will come
that’s for sure.

Σκληρή κοροϊδία ή άμεση παράδοση του δολοφόνου που στηλίτευσε το νεανικό κορμί; Ο ΤΚ ήταν σίγουρος ότι τον «είχαν» ή για να ακριβολογούμε ότι οι συνάδελφοί του τον «είχαν». Εκείνος αφημένος έξω από αυτό το σκληρό παιχνίδι τακτοποιούσε την μια μετά την άλλη υποθέσεις που έπρεπε να αρχειοθετηθούν. Η βαρεμάρα βάραγε κόκκινο και το αυτί και το μάτι του καρφώνονταν αδιάκριτα στα στοιχεία της υπόθεσης που ασθμαίνοντας παρέμενε ανεκμετάλλευτη στα χέρια ανίκανων αστυνομικών. Σαν ένας καλοεκπαιδευμένος αθλητής πολεμικών τεχνών που προτάσσει χέρια και πόδια παρακολουθώντας αγώνα τρίτων, προσπαθώντας να αντιδράσει στο χτύπημα του κάθε αντιπάλου έτσι και εκείνος ψυχή και σώμα αντιδρούσε στα στοιχεία που τον κύκλωναν σταδιακά.

Δυο φάκελοι πετάχτηκαν στο γραφείο μπροστά του αλλά δεν ήταν αυτοί που λαχταρούσε να πιάσει στα χέρια του. Αδιαφορώντας παντελώς για το τι περιείχαν αυτοί, σηκώθηκε από την καρέκλα που είχε πάρει το σχήμα του πισινού του που μεγάλωνε μέρα με την ημέρα και προχώρησε κάνοντας γκριμάτσες από τον πόνο, προς τον συνάδελφο που είχε αναλάβει την υπόθεση δολοφονίας. Φίλο δεν θα τον αποκαλούσε, ρεμάλι ίσως. Τελείως κόπανο ακόμα καλύτερα!

Ο ΠΣ ήταν κόπανος από γεννησιμιού του. Μπούλης και ψευτόμαγκας, χαμένος από χέρι, πήδαγε την σερβιτόρα του καφέ του Τζο επί μονίμου βάσεως καθώς μόνο εκείνη ανεχόταν να αναλάβει τα ηνία του πηδήματος μαζί του και ψιλοβολευόταν αποκαλώντας «σοβαρή σχέση» το πήδημά τους. Με την ίδια βαρεμάρα που χαρακτήριζε τη ζωή του μέχρι σήμερα ανέλαβε και την υπόθεση. Στα 38 του ένιωθε αηδία για κάθε υπόθεση που δεν του πρόσφερε ένα μπόνους. Μια μισοσαπισμένη κοπέλα τι θα μπορούσε να του προσφέρει; Με αυτή την απογοήτευση είχε πάει και στο σπίτι της νεαρής κοπέλας να μιλήσει με τους γονείς της.

Άνθρωποι απλοί, καταβεβλημένοι, στον δρόμο προς την καταστροφή, άνοιξαν την πόρτα σε μια χούφτα αστυνομικούς που εισέβαλαν στο σπίτι τους. Ο επικεφαλής, με ένα απερίγραπτο θράσος και καθόλου έγνοια για το παιδί, κάθισε απέναντί τους, άναψε μια πίπα και γέμισε το σπίτι με την βαριά μυρωδιά. Χωρίς κανένα σεβασμό, μίλησε για το πτώμα της κόρης τους, ζήτησε να μάθει για τις σχέσεις της με τους άντρες και ενόχλησε τους ταπεινούς γονείς της που χάρηκαν ιδιαίτερα όταν τελικά έφυγε αυτός ο άνθρωπος μέσα από το σπίτι τους.

Αφού πέρασαν μερικές μέρες και βρέθηκε το δεύτερο πτώμα στο ίδιο ακριβώς σημείο που είχε βρεθεί και το πρώτο, όλα άλλαξαν. Ξαφνικά η ζωή του ΠΣ απέκτησε ουσία. Τα φώτα όλα ήταν στραμμένα πάνω στον αστυνομικό που είχε αναλάβει τις υποθέσεις. Φυσικά και το βάρος της ευθύνης που τον βάραινε ήταν ένας σημαντικός παράγοντας που εκείνος με τον δικό του τρόπο δεν του έδινε καμία σημασία. Ξαφνικά, δημοσιογράφοι, κανάλια, ειδήσεις, εφημερίδες, ο κόσμος όλος απαιτούσαν να βρεθεί ο δολοφόνος των κοριτσιών.

Η αστυνομία καθησύχασε τους πολίτες ότι κάνει ότι περνάει από το χέρι της και σύντομα ο δολοφόνος θα κριθεί για τα αδικήματά του. Ο ΠΣ αύξησε το γόητρό του, ανέβηκε στο βάθρο και μίλησε σαν ειδικός. Όλοι τον πίστεψαν, εκτός από την σερβιτόρα και τον ΤΚ. Η υπόθεση απαιτούσε αρχίδια κάτι που ο ΠΣ δεν διέθετε. Σύντομα ένα τρίτο πτώμα ήρθε να αναβαθμίσει την υπόθεση και να γκρεμίσει παγκοσμίως την εικόνα του ΠΣ. Οι λιγοστοί άνθρωποι που πίστευαν σε αυτόν θεώρησαν πια ότι ήταν λίγος για μια υπόθεση τόσο φρικιαστική. Ο κόσμος ένιωσε την ανασφάλεια να χτυπάει την πόρτα του σπιτιού τους και το πανεπιστήμιο αύξησε την ασφάλειά του, μη πιστεύοντας στις ψεύτικες υποσχέσεις της αστυνομίας.

Έτσι, βρεθήκαμε στο τώρα, ο ΠΣ να χαζολογάει με τους συναδέλφους και να μην δίνει καμία σημασία στα σημαντικά στοιχεία. Ο ΤΚ πλησίασε την μικρή κλίκα που όταν τον πήρε είδηση, σταμάτησε την συζήτηση, όχι από σεβασμό αλλά μη θέλοντας να του δώσουν αξία ακολουθώντας την συμπεριφορά του αρχηγού τους ο οποίος φόρεσε ένα ειρωνικό χαμόγελο στα χείλη και φέρθηκε ανάλογα.

– Καλώς τον ήρωα! Πως πας παλικάρι; Γέλασε χωρίς κανέναν σεβασμό, φτύνοντας ταυτόχρονα σε ένα ποτήρι παραδίπλα.

Ο ΤΚ κράτησε την άποψή του για τον εαυτό του και επιδεικνύοντας αυτοσυγκράτηση ρώτησε για την εξέλιξη της υπόθεσης. Τα γέλια του ΠΣ τράνταξαν ολάκερο το αστυνομικό τμήμα. Η παρέα-υποστηρικτές-(«θα τους πάρει και θα τους σηκώσει») γέλασαν δείχνοντας αδιαφορία για τον ΤΚ που αν μη τι άλλο τόσα χρόνια ήταν ο καλύτερος στο τμήμα.

– Τι θέλεις να μάθεις, ρε ΤΚ; Κάτσε στο γραφειάκι σου και άσε τις σοβαρές υποθέσεις σε κανέναν νεότερο που μπορεί να πάρει τα πόδια του! Άντε γεια!

Τα λόγια ήταν περιττά και ο ΤΚ δεν είχε καμία διάθεση να χάσει πολύτιμο χρόνο με τις ηλιθιότητες του κάθε τυχάρπαστου που το έπαιζε εξπέρ. Απομακρύνθηκε από την κλίκα ενώ είχε ήδη δει τα στοιχεία που χρειαζόταν στα χαρτιά που κράταγε στα χέρια του ο ΠΣ. «Φίλε, κάποιες φορές πρέπει να παλέψεις για να πάρεις αυτό που χρειάζεσαι!» σκέφτηκε ο ΤΚ. ενώ έβγαινε τρέχοντας, με τα δικά του δεδομένα, έξω από το τμήμα. Αυτό που θα έκανε έπρεπε να μείνει κρυφό και έπρεπε να λειτουργήσει αναλόγως. Προχώρησε μερικά βήματα με δυσκολία και πήρε το πρώτο λεωφορείο που πέρασε. Μερικά λεπτά αργότερα χτύπαγε την πόρτα του σπιτιού της πρώτης δολοφονημένης κοπέλας.

– Κύριε ΤΚ, πραγματικά δεν καταλαβαίνω την σημερινή σας επίσκεψη στο σπίτι μας! παραπονέθηκε ενοχλημένος ο πατέρας της κοπέλας. Η αστυνομία ήρθε την πρώτη μέρα, μας ανακοίνωσε την δολοφονία της, μας έδειξαν φρικτές φωτογραφίες του παιδιού μας, έκαναν ενοχλητικές ερωτήσεις αφήνοντας υπόνοιες ότι η κόρη μας πηδιόταν με τον έναν και τον άλλον…

– Μπιλ!!!!!! Αντέδρασε η μάνα καταφέρνοντας να διακόψει τον μονόλογο-παράπονο του πατέρα.

Η μάνα στράφηκε προς τον ΤΚ ενώ ο πατέρας κατέβαζε το κεφάλι του ντροπιασμένος για το ξέσπασμά καθώς το χέρι της γυναίκας κύκλωνε προστατευτικά το δικό του.

– Μας συγχωρείτε κύριε ΤΚ. Είναι κάτι που δεν μπορούμε να ξεπεράσουμε και δεν νομίζω ότι θα το κάνουμε ποτέ. Η αστυνομία μόνο ασέβεια επέδειξε στον χαμό της κόρης μου χωρίς να ενδιαφερθεί για τα συναισθήματά μας και είμαι σίγουρη ούτε για την εύρεση του δολοφόνου. Απόδειξη τα δυο επόμενα θύματα. Νέα κορίτσια που είχαν όλη την ζωή μπροστά τους!

Ένας κόμπος ήρθε και κάθισε στον λαιμό της, ενώ δάκρυα κύλαγαν στα μάγουλά της.

– Έχετε παιδιά, κύριε ΤΚ;

Η ερώτηση τον αιφνιδίασε. Ήταν αναμενόμενη όμως, όπως γίνεται πάντα σε παρόμοιες υποθέσεις.

– Όχι κυρία μου. Αποκρίθηκε σχεδόν απολογητικά. Ένας άντρας σε αυτή την ηλικία, χωρίς απογόνους, ήταν πάντα υπόλογος στην κοινωνία αλλά και στον εαυτό του.

– Είναι βαρύς ο πόνος του χαμού τους για τους γονείς, αστυνόμε μου! του εκμυστηρεύτηκε σε χαμηλούς τόνους ενώ η φωνή της έσβηνε βυθισμένη ανάμεσα σε σπαρακτικούς λυγμούς.

Τα δευτερόλεπτα κύλησαν χωρίς κανένας να τα διακόψει, σεβόμενοι το πένθος του σπιτιού για το νεαρό κορίτσι. Όταν η ησυχία βασίλεψε και πάλι, ο ΤΚ ζήτησε την έγκριση των γονιών να δει το δωμάτιό της. Τον οδήγησαν στον πάνω όροφο, στο μόνο χρωματιστό δωμάτιο του σπιτιού. Ροζ και άσπρες αποχρώσεις ανάμεικτες με μυρωδιές ανάλαφρου αρώματος δεν θύμιζαν σε κάτι τον βίαιο θάνατό της. Υπό το άγρυπνο βλέμμα των γονιών, ο ΤΚ σεβόμενος την μνήμη της, ερεύνησε τα πάντα: συρτάρια, ντουλάπα, κουτιά συνετά οργανωμένα, ρούχα, τσαντάκια και σημειώσεις καθώς και ένα ημερολόγιο προσεκτικά φυλαγμένο στο προσκεφάλι της. Με την άδεια των γονιών της, άρχισε να το διαβάζει, φοβούμενος ότι αν το πήγαινε στο τμήμα θα «χανόταν» άδικα από συναδέλφους που δεν ήξεραν να ερευνούν σωστά. Εκεί κάτω από την πίεση του χρόνου και μετά από μερικές ερωτήσεις προς τους γονείς, ήταν πια βέβαιος για τα ευρήματά του. Όλα οδηγούσαν στο Πανεπιστήμιο. Απλό, κλισέ και επιτέλους η λύση του μυστηρίου ήταν κοντά. Ζήτησε από τους γονείς να κρατήσουν ασφαλή τα στοιχεία που είχε βρει και ζήτησε να του καλέσουν ένα ταξί με κατεύθυνση το πανεπιστήμιο ενώ επιβεβαίωνε για μια ακόμα φορά τα στοιχεία που είχε μαζέψει από το ημερολόγιο.

Το πανεπιστήμιο, με ιστορία μακρά όπως αρμόζει σε όλα τα καθώς πρέπει πανεπιστήμια, δεν έπρεπε να έχει εμπλακεί σε μια τόσο φρικτή ιστορία. Φοιτήτριες τρομοκρατημένες τις τελευταίες μέρες, δεν παρακολουθούσαν τα μαθήματα και έχαναν σημαντικά διαγωνίσματα και προθεσμίες αλλά μπροστά στον κίνδυνο να χάσουν την ζωή τους όλα πάγωσαν. Ο διευθυντής του Πανεπιστημίου έβλεπε τα θεμέλια των αξιών να τρίζουν και όλα όσα είχε προσφέρει σε αυτό να γκρεμίζονται. Σα να δανειζόταν την ανικανότητα των αρχών να βρουν τον δολοφόνο, φάνταζε και εκείνος το ίδιο ανίκανος, άχρηστος να προσφέρει στο Πανεπιστήμιο.

Η επίσκεψη του ΤΚ έδωσε ελπίδες στον διευθυντή για το μέλλον του στην βαριά διευθυντική πολυθρόνα. Τον υποδέχτηκε επιφυλακτικά καθώς κανένας δεν είχε ενδιαφερθεί μέχρι εκείνη την στιγμή για την θέση του πανεπιστημίου απέναντι σε όλο αυτό το θανατικό. Με μεγάλη ευχαρίστηση δέχτηκε να συνεργαστεί με τον αστυνομικό που έσερνε το λαβωμένο πόδι του. Αρχεία, προγράμματα και λίστες με ονόματα έφτασαν στα χέρια του ΤΚ που δεν σταμάταγε να διαβάζει το ένα μετά το άλλο τα στοιχεία. Πιο απλά δεν θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα! Όταν σήκωσε πια το βλέμμα του από τα χαρτιά, ένα χαμόγελο ευχαρίστησης αποτυπώθηκε εκεί που μέχρι πριν ήταν ζωγραφισμένος ο πόνος.

– Θέλω να μιλήσω με τον καθηγητή Τζέιμς Άνγκερμαν! είπε με την δυναμική της αποκάλυψης.

Μερικά λεπτά αργότερα ο ίδιος ο διευθυντής τον οδηγούσε στο γραφείο του καθηγητή λογοτεχνίας ενώ το τηλέφωνο του ΤΚ συνδέθηκε με το γραφείο του προϊσταμένου του στο αστυνομικό τμήμα.

Η μεγάλη ξύλινη πόρτα του γραφείου άνοιξε και ο ηλικιωμένος καθηγητής κάρφωσε το βλέμμα του στα μάτια του ΤΚ. Ένα κύμα ανακούφισης ξεπήδησε από τα σωθικά του καθηγητή καθώς μια λέξη έβγαινε από τα χείλη του:

– Επιτέλους!

Οι επόμενες μέρες κύλησαν σαν σε παραμύθι. Σχεδόν υπνωτισμένος ο καθηγητής περιέγραψε την αγάπη του για τις τρεις φοιτήτριες. Πως τον είχαν συνεπάρει με την πρόοδό τους. Πως μπορούσε να επικοινωνεί μαζί τους σε ανώτερο επίπεδο που δεν μπορεί να το καταλάβει ένας απλός άνθρωπος. Πόσο φόβο και μοναξιά του προκαλούσαν τα «νιάτα» που τελικά έφευγαν μακριά του όταν δεν τον είχαν ανάγκη. Δεν του άρεσε αυτό και έψαχνε την επόμενη κοπέλα που θα έδιωχνε τον φόβο του μακριά. Που θα τον έκανε να νιώσει και πάλι ασφαλής και αγαπητός. Όλα τα στοιχεία που άφηνε πίσω του ήταν η δική του κραυγή βοήθειας.

Ο ΤΚ επέστρεψε στο τμήμα τρεις μέρες μετά την αποκάλυψη του δολοφόνου. Το πόδι του είχε ταλαιπωρηθεί και μετά την αρχική απαραίτητη ξεκούραση που επέβαλε ο γιατρός κυκλοφορούσε πλέον με μπαστουνάκι. Ήταν σχεδόν σίγουρο ότι δεν θα υπήρχε πλήρης αποκατάσταση. Οι συνάδελφοι τον υποδέχτηκαν με χειροκροτήματα εξυμνώντας την ανδρεία και το πείσμα του. Ντροπιασμένος περπάτησε προς το γραφείο του ευχαριστώντας όλους και λέγοντας ότι έκανε μόνο την δουλειά του. Τίποτα παραπάνω. Ο ΠΣ τον κοίταξε όλο μίσος και έφυγε από το τμήμα βρίζοντας. Η υπόθεση αυτή ήταν και η απόδειξη των ικανοτήτων του που πλέον τον έβγαζαν στους δρόμους να κόβει κλήσεις. Αν και αυτό δεν ήταν ο στόχος του, ήταν κάτι που έκανε τον ΤΚ πολύ ευτυχισμένο.

Η επιστροφή στο σπίτι ήταν γλυκιά. Αποκαλύπτοντας τον δολοφόνο ήταν σαν να είχαν μπει όλα στην κανονική τους τροχιά. Ένα μπάνιο ήταν ότι έπρεπε για να ξεκουράσει το κουρασμένο του κορμί μετά τόσες επίπονες ώρες δουλειάς. Γέμισε την μπανιέρα καυτό νερό και βυθίστηκε αργά μέσα κλείνοντας σφιχτά τα μάτια του καθώς ένιωθε τον πόνο να τον ξεσκίζει. Αφέθηκε στην φροντίδα του ζεστού νερού καθώς το μυαλό του έτρεχε στην υπόθεση. «Πόσο απλά ήταν όλα. Αλλά τα νεαρά μυαλά θέλουν να περιπλέκουν τα πράγματα!» αναλογίστηκε. Ένας ανεπαίσθητος θόρυβος, που στο δικό του εκπαιδευμένο μυαλό ήχησε σαν συναγερμός, ήταν αρκετός να τον ανησυχήσει. Κοίταξε προς την κλειστή πόρτα του μπάνιου ενώ ταυτόχρονα αναλογίστηκε τις εναλλακτικές που του έδινε η κατάστασή του. Μέχρι να απλώσει το χέρι του προς την πεταμένη θήκη του όπλου, η πόρτα άνοιξε και ένιωσε τον παράδεισο να τον καλεί, βυθίζοντας το βλέμμα του στο βλέμμα του δολοφόνου. Το όπλο άδειασε όλο στο κεφάλι και το στήθος του ενώ ο δολοφόνος έβγαζε άναρθρες κραυγές πιο δυνατές από τον θόρυβό του:

Κανένας δεν τα βάζει με τον ΠΣ, παλιοκαριόλη!

Κανένας δεν ανακάλυψε ποτέ τον δολοφόνο του ΤΚ. Όλοι αδράνησαν και δεν ενδιαφέρθηκαν ούτε όταν οι γονείς της κοπέλας αναζήτησαν την δικαιοσύνη για τον άντρα που αποκάλυψε κάποτε τον δολοφόνο της κόρης τους.

Σημ: Ποίημα “Rosebud of Youth” Heather Burns

Λυδία Ψαραδέλλη

Πηγή: http://lydiapsaradelli.gr/rosebud-youth/