Μετέωρο δάκρυ, γράφει η Σταυρούλα Δεκούλου-Παπαδημητρίου
Μετέωρο δάκρυ
Kι έμεινε το δάκρυ, ακίνητο
Μετέωρο…
Στην άκρη του βλεφάρου μου….
Κράτησα την ανάσα μου
Μη λάχει και κουνηθώ και σταλάξει και το χάσω
Κραυγή
Κραυγή πνιγμένη στη βάση του λαιμού μου
Το όνομά σου,
Καθώς να ξεμακραίνεις σε είδα
……
Τα χνάρια σου καυτά
Γεννούν πίδακες από λάβα στο πέρασμά σου
Η αύρα σου ξεθωριάζει
Την κλέβει λίγη λίγη ο πρωινός ήλιος
……
Κρυστάλλινο δάκρυ
Μην πέσεις κάτω και σπάσεις
Συγκρατήσου,
Δε θέλω να σε εξαργυρώσω ακόμα
Δε θέλω σφραγίδα λύπης να σου βάλω
Ούτε και με αλυσίδα πόνου να σε δέσω
…..
Απλώνω την ψυχή μου στον ήλιο
Να στεγνώσει
Σφραγίζω τις χαραγές της καρδιάς μου
Με κουταλιές από γλυκό τριαντάφυλλο
…..
Μετρώ ανάποδα από το άπειρο
Κι ελπίζω πριν στο μηδέν να φτάσω
Να σε δω να γυρνάς …
Σταυρούλα Δεκούλου – Παπαδημητρίου
Το παραπάνω ποίημα βραβεύτηκε στον 14ο 
Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Εταιρίας Τεχνών, 
Επιστήμης και Πολιτισμού Κερατσινίου